ENSHEIM Homepage

4.6 Büttenreden auf Ensemma Pladd

6. De noue Monn

[Der neue Mann, 2003]

’S Rächien suuchd e noua Monn,
änna, däär wo wirklich alles konn :
nähe, koche, wesche, buddse,
änna, däär so gudd wie nie dudd bruddse;
änna, däär wo imma uff sinnem Poschde,
gudd usssiehn solla unn winnich koschde,
jung solla sinn unn schbordlich aa,
unn nidd uss da Pals, sunnann vunn da Saa!
Er soll nidd flubbe unn aa nidd dringge,
unn nidd ussem Mull noh Gnowweloch schdingge.
Nidd im Arion sinn, nidd im Kirchechor,
nidd bäi da Fäiawehr, awwa medd viel Humor.
Unn aa kaddoolisch, dass isch e Muss,
sunschd jääds ne glich willa ’s Huss enuss.
Unn ussadämm, dass isch wichdich, noch lellich,
Denn wänna sich gudd michd, donn ischa fällich!
Dässwää hadds Rächien gons uunschenierd
in da Saabrigga Zäilung inserierd:

Ich suche einen neuen Mann,

der mich verwöhnt und alles kann!

Meh nidd, sunschd wäärd das gonse doch se dier,
unn ’s suuchd joo vor allem e Ärwedstier.
Doo wärre sich e Huffe mälle, hadd’s gemännd,
unn isch dabba noch zumm Friseer gerännd.
Unn däär, iehr Lied, ich soon’s joo nur,
michd em Rächien e geili Hochfrisur.
Jeelamonn sidd jeddse schunn vunn widd,
Ouwawou, bäi dämm doo wärds awwa Zidd!
Nää, ma konn’s oonluhe, gaa känn Froo,
’s didd gons monnierlich uss, nidd geloo!
Donn roosd ääs hämm uff jeele Fall,
unn die erschde kumme donn schunn ball.
Sie hadd’se all examinierd,
unn durch’s gonse Huss gefiehrd,
’serschd ins Schloofzimma, donn in die Kich.
Dort hadd’s gefrood: Ei, bische aa rich?
Donn in die Weschkich unn uff de Schbicha,
’s wolld hald gehn uff Numma Sicha.
Zumm Schluss in de Gaade, enuss ins Gepläns,
Konnsche aa mähe? Hasche e Säns?
Konnsche aa graawe unn Uungrudd robbe?
Konnsche aa bichele unn die Sogge schdobbe?

So hadd’s Rächien, ’s isch nidd geloo,
dänne Monnslied geschdelld e Huffe Froo.
Awwa die Ondworde, die waare wirklich vamässe,
dass dudd ’s Rächien sinn Läbbdaa nidd vagässe:
De Erschd, däär hadd noch nie geweschd,
de Zwädd, ei, däär wolld glich medd iehm ins Neschd.
De Dridde sidd niggs unn hadd e diggi Brill,
‘s wääß gaa nidd, wass däär vunnem will.
De Vierde, däär ischem Rächien viel se fädd,
de Finnefde schwäddsd nurre vumm Indanedd...

Noch e Huffe onnarre honn sich gemälld,
unn däälwies äänfach on da Dier geschälld:
Änna: e digga Kobb unn e kurdsa Hals,
dass waa so e Niggudd uss da Pals.
De näggschd, ei, schdelle och dassemool voor,
däär hadd uffem Gnouse gaa kämmeh Hoor.
Donn isch noch kumm so longi Ladd,
awwa jesses, däär konn joo gaa känn Pladd!
Zum Gligg honn sich gemälld aa e paa Prominände,
Oh, hadd’s Rächien gedängkd, nidd schlächd fa minne Rände!
De Heino waa doo medda dunggel Brill,
er kinnd nurre singe, awwa nur, wänna will.
Bäim näggschde luud ’s Rächien awwa genaua,
olägg, das isch joo ... de Beggebaua,
Knebb drääe kinnda, awwa sunschd niggs
unn bäim Mobbele, doo wära gons figgs.
Sogaa so e roola Figgadd isch kumm,
däär hadd sich awwa gons komisch benumm:
Gons schnäggich halla gefrood, die ald Gomma:

Ei, wo ischonn bäi och die Bääsekomma?

Unn nidd in da Naachd, nää, middas um dräi!
Zumm Gligg waa die Bääsekomma sällmools nidd fräi!
Nää! Nää! Dass Rächien waa jedds gons vadaddadd,
Nidd viel hadd gefähld unn’s wäär gons vazwaddadd.

’s isch noch änna kumm, medd soooeme Schnurres,
Ouwawou, däär michd unsa Rächien wurres:
Bruungebrännd unn schunn medd vierzich in Rände,
unn dässwää noch aarich fidd zwische de Lände.
Ouwawou, doo waa’s faschd se schbääd:
Um’s Känne hällas Rachien flachgeleed!
Gluddskobb, ich willda! hadd dass donn gesaad,
’s waa grusselich wielich – oh, minn lieb Maad!

Dier gännich, du Gluddskobb, du kimmsch ma grad rächd,
ich sinn gudd kaddoolisch – unn dier gedds jedds schlächd!

Unn’s hadd dänne Dollbohra furdgejääd
unnem noch uff da Dräbb in de Aasch gedrääd!
Ou, raaschich waa’s bis dordenuss:
Jeddse kimmd ma känna meh ins Huss!
So, iehr Lied, so hadd’s gegresch!
Ma hadd’s gehärrd bis on de Besch.
Aa unne im Häämel honnses gehärrd,
Oh, ’s hadd joo aa gons vamässe geplärrd!
Unn jedds erschd hadd sich’s iwwaleed:

Olägg! Olägg! Waa ich so bleed!
Eichendlich is doch gaa känn Froo:
’s kimmd doch nie äbbes Bessares noh!
Unn ich ald Tuud suuche e noua Monn,
wo doch minn Alda schunn alles konn.
Gudd, er sidd nimmeh richdich, isch halwa blind,
awwa er gedd degg in die Friehmäss, isch oohne Sind...
Gudd, die Grumbiere konna noch imma nidd richdich scheele,
Doo kinnd ich mich joo widdschda sälwa queele...
Nää, er kinnd joo wirklich noch e paa Jährcha mache...
Jedds musses Rächien awwa sälwa lache!

Doch sinn Alda, dass wärrena schunn wisse,
däär duddem Rächien jeddse äbbes schisse.
Schunn wie de erschde on da Glingel waa,
waa fa em Rächien sinna alles klaa:

Oh, wänn die doo ald Foods jedds männd,
’s hädd mich sinn Läbbdaa noch nie gekännd,
donn soll’s doch allään sinn Schissdrägg mache:
Ich lonn doch medd mier nidd ’s Peedache mache!

Unn donn halla sich häämlich, gons oohne Krach,
dusswidd ussem Schdaab gemach!
Kiss du mich omm Buggel!, halla gedängkd,
noch niddemools sinn Pussierdiechelche halla geschwängkd!

Niggs wie ab, ab durch die Midd,
oohne die Tuud honnich joo viel meh Zidd!

Unn die Moral vunn däär Geschicht?
Ma gridd nidd alles, was ma brichd!
Egal, wie ma’s drääe unn wänne dudd:
E noua Bääsem kehrd nidd imma gudd!

Also, iehr Minscha, ich will medd och nidd dischbediere:
Awwa iwaalee’e och das ... memm Inseriere –
unnanämme niggs gähng oua Boss –
sunschd gedd de Schuss noh henne loss...

Literaturtip: Paul Glass: Ensemma Platt. Der Wortschatz der Ensheimer Mundart. 2 Bände. Ensheim 1975 und 1976 (= Ensheimer Wörterbuch, Bd. 1 und 2)

Paul Glass: 'S dudd Hei|gawwele rääne!" Redensarten, Sprüche und Spezialausdrücke in der Mundart von Ensheim-Saar. Fichtenberg 1999 [Kostenlose Online-Version]

Anfang | Mundart-Auswahlseite | Inhaltsverzeichnis | Nächstes Kapitel

Update: 04.06.2004