’S kimmd ma grad voor, als wär’s gischda gewään. Debäi isch die Geschichd, wo ich jeddse vazehle, gudd vierdsich Johr häär.
Ma
ware so junge Buwwe ussem Keddla|vierdel, de Pidd, de Axel, de Dietmaa unn ich,
all schdigga zeh olla ellef Johr ald. Die nou Schuul unnahalb vumm Wiggasch|bärch
hadd noch nidd geschdonn; noch ware dord nurre scheene Obschdwiese medd
wunna|scheene Kirsche- Ebbel-, Biere- unn Gweddschebääm druff.
Ma ware eichendlich gons gudd erzoh, honn männschdens gefollichd unn gemach, wass de Babbe olla die Momme uns gesaad honn, awwa alsemool homma aa klääne Niggudde kinne sinn, die wo de Däiwel oongeschdelld honn.
Äänes Daas, die Friehkirsche ware grad riff, homma morjens in da Schuul ussballdoowadd, dass ma middas sesomme Kirsche schdränse gehn; de Pidd hadd e gulla Kirsche|boom in da Näh vumm Nahbrunne gekännd.
Ma honn uns donn middas bäi Wilhelms in da Keddla|schdrooß voorm Huss getroff – wie ussgemach unn sinn donn sesomme in Richdung Wiggasch|bärch abmaschierd. De Kirsche|boom waa aa gaa nidd widd ewägg, in e paa Minudde ware ma doo. Unn mier ware aa gons ewägg: Oläggs in da Kabb, schdragg vollgehungk halla, de Boom! Kirsche, wohien ma geluud hadd! Unn wass forne! Richdiche Ämmese!
’S’erschd homma unne die Äschd abgegrasd, donn simma enuffgegrawweld, semool onn de owwarre Äschd die schennschde Kirsche gehungk honn. Ich wääß noch gudd, de Pidd, däär waa e Schdurme mollich, däär isch nidd ellään enuff kumm, bäi dämm homma misse e Räiwa|lääla mache unn dänne homma richdich enuffdrigge misse. Awwa ma honn nohde alle vier uffem Boom gehuggd, honn geschdrahld wie e Baddsch|ääma unn honn die grooße roole Grach|kirsche änni noh da onna im Mull vaschwinne gelass, bis ma ball gepladdsd sinn, ouwawou, honn die gudd geschmaggd! Unn ma konn joo äänfach nidd uffhärre, ’s isch joo gons grusslich medd so gulle Kirsche! Unn noodierlich homma aa uff dämm Boom allahond Schbägg|daachel gemach, irchendwie homma uns gons vagäss, voor ludda, ludda Guddschmagg...
Iwweräämool dudd de Axel haad grische: „Olägg, doo henne kimmd de Schidds! Niggs wie ab!“ Unn schunn wara ejunne vumm Boom. De Axel waa schunn imma de schnellschd vunn all. Kumm junne, wara aa schunn furd. Mier onnarre ware so vollgefräss, ma hädde glääwich gaa nimmeh ränne kinne medd unsere digge Bich voll medd Kirsche...
Jeelefalls, de Schidds, dass waa fa uns sällmools e alda Monn, obwohla wahrscheins noch gaa nidd so ald waa. Wiesgewidda wara bäi uns unnam Boom unn hadd enuff gegresch: „So, iehr Lousadde, honnich och emool vawiddschd! Jeddse kumme na mool scheen de Boom erunna, awwa dabba! Sunschd kummich zu och enuff unn holle och erunna!“ Sällmools hadd ma joo noch gons gudd gefollichd, also simma glich erunna gegrawweld. Wie ma all junne ware, halla uns ’s’erschd emool gefrood, wääma sinn, unn känna vunn uns hädd doo lieje kinne, also homma scheen gesaad, wääma gehärre: „Ei, minn Babbe isch Glaase Gregor.“
Ich honn’s noch nidd segudd gesaad gehaad, doo halla mich schunn erumgeholl unn hadd ma meddeme kurdse Schdegge dräi Schlääch uff de Hinnarre genn. Ouwawou, hadd dass gezoh! Ich honn, wie die onnarre aa, e kurdsi Lälla|buggs oongehaad, doo hadd ma’s noch meh geschbierd. Die onnarre zwei honnse aa gridd, unn känna hadd sich getroud, absehaue, wäll de ald Schidds hadd so klääna bees|ardicha Daggel gehaad, voor dämm homma all Reschbäggd gehaad! Unn donn halla uns noch gefrood, wär dass gewään wär, däär wo doo voorhien furdgerännd wär. „Ei, dass waa minn Bruula!“ hadd donn de Pidd gesaad. „Ei, dänne grinnich aa noch!“ hadd donn de Schidds gesaad.
Wie ma all dedurch ware, halla uns noch geprellichd, dass ma joo nimmeh schdränse gehn solle, wäll, dass michd ma nidd, dass gehärrd sich nidd unn ussadämm missde ma dass aa omm Somschdaa bichde. Däär hadd uns wohl oongesiehn, dassma schunn all zur Kommunjoon gong ware. Jeelefalls, ma hälle onn däär Schdell gäär gelachd, awwa känna hadd sich getroud!
Unn donn halla noch gesaad, dassa dass die gons Sach noch dehämm em Babbe gähng vazehle. Doo isch’s uns awwa glich gons onnaschd woor! E jeela vunn uns hadd glich gewissd, dass donn dehämm ’s Ärschelche nochemool Kirb hadd!
Unn so waa’s: wie ich gähng owend vumm Schbiele hämmkumm sinn, hadd de Babbe schunn vunn da Momme gewissd, dass de Schidds doo waa unn sich grusslich uffgereechd hadd, dass mier on dänne scheene Kirsche ware unn de Boom faschd läär gemach hälle. Unn wie de Babbe mich gesiehn hadd, halla mich glich erumgeholl unn hadd mich gedrasseld, awwa zumm Gligg nurre medda Hond. Dass hadd long nidd so weh gedoon wie memm Schdegge middas vumm Schidds. Unn donn honn se ma noch alle|zwei, de Babbe unn die Momme, nochemool geprellichd, dass ich joo nimmeh solld schdränse gehn, ma missd sich joo schoome meddma! Niggs honnich gepeff, so klään warich, medd Hudd! Unn die onnarre Lousbuwwe dehämm beschdimmd aa...
Jeelefalls – in dämm Summa ware ma glääwich nimmeh schdränse gewään. Die „schlaachende Argumände“ vumm Schidds unn vumm Babbe honn e Ziddlong voorgehall...
Ulägg! Dòò gedds awwa ab!
Literaturtipp:
Paul Glass: Ensemma Platt. Der Wortschatz der Ensheimer Mundart. 2 Bände. Ensheim 1975 und 1976 (= Ensheimer Wörterbuch, Bd. 1 und 2)
Paul Glass: 'S dudd Hei|gawwele rääne!" Redensarten, Sprüche und Spezialausdrücke in der Mundart von Ensheim.Saar. Fichtenberg 1999 [Kostenlose Online-Version]
Anfang | Mundart-Auswahlseite | Inhaltsverzeichnis | Nächstes Kapitel
© Paul Glass 1997 - 2015 ff
Update: 11.12.2015